ROZDZIAŁ 60 CZ.2

- Czy pan wiedział, że pańska narzeczona spodziewa się dziecka? – zapytał
- Co pan powiedział? Przesłyszałem się? – zapytałem z niedowierzaniem
- Dziś wyniki z badania krwi wyszły jednoznacznie. – powiedział.
Chyba zbladłem, bo mężczyzna zaproponował, żebym usiadł i podał mi kubek z wodą.
- Ja nic… ja nic nie wiedziałem.
- Za 15 minut weźmiemy Jane, na badanie USG. Ale nie wiadomo jaki to jest tydzień i w jakim stanie jest płód. Ta operacja mogła być dla niego śmiertelna. A jeśli narzeczona brała wcześniej tak silne leki, to dziwie się jak ten płód dalej żyje. Ale też nie wiem jak to jest możliwe, żeby ze wcześniejszych badań nic nie wyszło.
- Ja będę tatą – powiedziałem dalej w szoku.
- Dobrze, niech pan już wraca do narzeczonej – zaśmiał się.
Jeszcze chwilę tam siedziałem i się zastanawiałem , jak mam o tym powiedzieć Jane. A co jak ona już to wiedziała? Nie to nie możliwe. Nie naraziła by maleństwa na takie coś. Powoli zacząłem się kierować w stronę pomieszczenia gdzie była Jane. Stanąłem w progu. Miałem łzy w oczach, ale to były łzy wzruszenia. Uśmiech z jej twarzy od razu zniknął.
- Boże co się stało?! Coś z Niallem? – zapytała przestraszona.
Ja nic jej nie odpowiedziałem i tylko usiadłem na stołeczku.
- No powiedz coś wreszcie! – domagała się jakichś wieści.
- Jane… chyba będziemy musieli przerobić pokój gościnny – uśmiechnąłem się
- Ale jak? Po co? Nie rozumiem. – potrząsnęła głową
- Jane będziemy rodzicami.
- Co? Jesteś w ciąży?! – wypaliła
- Nie! Ale ty jesteś! – przytuliłem się do niej. Dziewczyna zastygła w bezruchu. Odkleiłem się od niej i spojrzałem na nią. Była w szoku tak jak ja.
- O mój Boże, tylko nie to! Harry ja cię przepraszam. Ja ci zniszczyłam karierę! O mój Boże! – chwyciła się za obandażowaną głowę
- Co? Nie. Co ty mówisz? Ja jestem najszczęśliwszym człowiekiem na ziemi! Mam kobietę, którą kocham i będę miał z nią dziecko! To najwspanialsza rzecz jaka mogła mnie spotkać! – mówiłem wymachując rękami we wszystkie strony. Dziewczyna znowu była zszokowana.
- Naprawdę? – zapytała z niedowierzaniem
- Tak! – krzyknąłem i wbiłem się w jej kolorowe usta. Oderwałem się od Jane i szybko wyciągnąłem telefon. Wybrałem numer Louisa. Dałem na głośno mówiący i czekałem, aż Tomlinson odbierze.
- Halo? – usłyszałem
- Jesteś sam? – zapytałem
- Nie. Jestem w szpitalu u Nialla z wszystkimi, a co?
- Daj na głośno mówiący – prawie krzyknąłem
- Już. – zakomunikował
- Dobra teraz usiądź, bo jak to usłyszysz to się przewrócisz! BĘDĘ TATĄ!! – rozdarłem się na całego
- Co? Ej ludzie słyszeliście będę wujkiem! – zaczął cieszyć się Tommo. Posypały się gratulację.
Skończyłem rozmowę i wpatrywałem się w moją ukochaną. Nic nie mówiłem, po prostu się cieszyłem, że ja Harry Styles będę miał potomka.
- Jane, zabieram cię na badanie USG – do pomieszczenia weszła pielęgniarka
- Już się zbieram - powiedziała uśmiechnięta i przeniosła się na wózek. Pielęgniarka ruszyła korytarzem, a ja za nią. Otworzyła jakieś drzwi i wjechała do środka z Jane. Po chwili wróciła, ale bez dziewczyny.
- Przepraszam – powiedziałem nieśmiało
- Tak?
- Czy ja.. czy ja też tam mogę być? – zapytałem z nadzieją
-Zapytam panią doktor. – weszła z powrotem do środka. – Zapraszam – wpuściła mnie.
Jane już leżała na fotelu. Ja usiadłem koło niej na stołeczku.
- Bo ja ci nie powiedziałem wszystkiego – chwyciłem ją za dłoń – Bo dziecku może coś być, bo ty takie silne leki jadłaś i ta operacja – wpatrywałem się w nią
- Zaraz sprawdzimy, co z państwa maluszkiem – powiedziała kobieta zaledwie po 30.
Rozsmarowała jakiś przeźroczysty żel na brzuchu Jane i przyłożyła aparat. Na telewizorze obok pokazał się obraz. Kobieta zaczęła się w niego wpatrywać. Nagle obróciła ekran w naszą stronę.
-Oto i wasze dziecko – wskazała palcem małą buleczkę. Ze łzami w oczach spojrzałem na Jane. Bliski byłem rozpłakania się.
- Tutaj zaczynają się kształtować powolutku nóżki i rączki – pokazywała na ekranie
- A który to tydzień? – zapytała moja narzeczona
- Po wielkości, sądzę, że jest to 5 tydzień od zapłodnienia. – powiedziała. Dalej trzymała urządzenie przy skórze dziewczyny. Drugą ręką nacisnęła jakiś guzik przy monitorze. Po sali rozbiegł się dziwny dźwięk.
- Słyszycie to? – zapytała. Pokiwałem twierdząco głową.
- To bicie serduszka. Jak na razie dopiero się kształtuje, ale już bije – uśmiechnęła się.
Byłem bliski rozpłakania się. Nie wiem jakie emocje buzowały w moim organizmie, ale na pewno liczne. Moja dziewczyna też wyglądała na wzruszoną. Cały czas ściskała moją dłoń.
- No to na razie na tyle. Nie wiem, czy płód jest zdrowy czy chory, bo dopiero się kształtuje, ale po tak silnych lekach i tej operacji naprawdę się dziwie, że ten płód jeszcze tutaj jest. – powiedziała zabierając urządzenie z brzucha – Teraz kształtują się wszystkie organy i kończyny. Płód jest bardzo wrażliwy. – wytarła papierem żel.
- Co chce pani przez to powiedzieć? – zapytała niebieskooka
- Nie chcę was straszyć, czy coś, ale liczcie się z tym, że ciąża jest zagrożona. A dziecko może urodzić się chore – pomogła wstać Jane.
- I tak je będziemy kochać, prawda? – zapytała patrząc na mnie
- No pewnie! Ja bym tego maluszka nie kochał? – dalej byłem w szoku, że w ogóle będę ojcem. Poczułem wibracje w mojej kieszeni. Wyciągnąłem telefon i spojrzałem na wyświetlacz.
- To moja mama – spojrzałem na Jane
- No odbierz i się pochwal – zaśmiała się.
Bez wahania nacisnąłem zieloną słuchawkę.
- Halo – powiedziałem
- Harry coś się stało Jane? – usłyszałem jej zaniepokojony głos. Wyszedłem na korytarz, aby spokojnie porozmawiać z rodzicielką.
- Mamo Jane miała guza na mózgu, ale już jej to usunęli. A teraz mam inną wiadomość.
- Jaką? Jakieś powikłania są? No synku mów! – zaniepokoiła się
- Będziesz babcią – powiedziałem szczerząc się chyba sam do siebie
- Co? – zapytała sądząc, że się przesłyszała jak inni z resztą
- Będziesz babcią, babciu – powtórzyłem z uśmiechem
- O mój Boże! Pozdrów Jane! Który miesiąc? Dziecko zdrowe? – wypytywała
- 5 tydzień. Już słyszałem bicie serca. Niestety kiedy jeszcze nie wiedzieliśmy o ciąży Jane brała silne leki, na tego guza i możliwe jest, że dziecko nie urodzi się żywe. Ogólnie ciąża jest zagrożona – dopiero teraz to do mnie dotarło.
- A Jane jak się czuje? – zapytała
- Już lepiej, lepiej. Słuchaj mamo muszę już kończyć. Kocham cię papa – nie czekałem, aż moja rodzicielka mi odpowie tylko się rozłączyłem.
***************************
I jak tego sie spodziewałyście?? Haha lepiej nie pytajcie ile szukałam wiadomości o ciąży w necie;D Może zostanę ginekologiem? Hahaha Dobraa zostawię ten temat;D Mam nadzieję, że rozdział wam sie podobał;P Taki trochę smętny. Z boku pisze moje GG i link do Twittera. Followujcie mnie, bo nie mam co robić na tym twitterze haha;D
Pozdrawiam xoxo