ROZDZIAŁ 54 CZ.2

OCZAMI JANE
4 GODZINY PÓŹNIEJ
W szpitalu po 3 godzinach wręcz mdlałam tam. Hazza chciał mnie zaprowadzić do jakiegoś lekarza, ale ja nie czułam takiej potrzeby. To tylko małe zasłabnięcie i tyle. Wróciliśmy do domu, bo wszyscy doszli do wniosku, że lepiej mnie nie mordować i żebym z Harrym jechała do domu. Więc tak zrobiliśmy.
Leżałam sobie na kanapie i czytałam gazetę. Styles był w kuchni i przygotowywał jakiś posiłek. Nagle zabrzmiał dzwonek do drzwi.
- Ja otworze! – poinformowałam loczka.
Podeszłam do drzwi i je otworzyłam. Przed nimi stała kobieta. Kogoś mi bardzo przypominała, ale nie mogłam sobie skojarzyć kogo. W końcu mój tępy mózg załapał kogo mi ta kobieta przypominała. Bardzo była podobna do mojej mamy. Miała takie same rysy twarzy i kształt ust. Do tego dochodziły oczy, ale miały trochę inny odcień błękitu niż mojej mamy.
- Dzień dobry – przywitała się brunetka
- Dzień dobry – odparłam niepewnie
- Czy zastałam Jane? – zapytała
- Tak, to ja. A o co chodzi?
- Mogę wejść?
- Ale ja pani nie znam – odparłam
- Och przepraszam, gdzie moje maniery. Nazywam się Kristen Sawyer. – przedstawiła się
- Jakoś mi to nazwisko nic nie mówi – odparłam obojętnie
- Możemy porozmawiać w środku? – zaproponowała
- Dobrze niech pani wejdzie – zaprosiłam ją do środka
- Kochanie kto to? – z kuchni wydobył się głos Harrego
- Kristen Sawyer – odpowiedziałam.
Zainteresowany narzeczony wyszedł z kuchni.
- Dzień dobry – przywitał się
- Dzień dobry – odparła mu kobieta
- Słucham panią. – wytarł ręce o ściereczkę
- Ja przyszłam do pańskiej narzeczonej Jane - spojrzałam na mnie
- Dobrze, to napije się pani czegoś? Kawę, herbatę, sok, wodę? – zaproponował brązowowłosy
- Chętnie się napiję wody – usiadła na fotelu
- Więc w jakiej sprawie pani do mnie przyszła? – zapytałam
- Nie wiem jak to powiedzieć Jane, to bardzo delikatna sprawa – odparła grzebiąc w torebce
- Proszę niech pani mówi. – zachęciłam ją
- Więc, ja pochodzę z Polski, a moje nazwisko po pierwszym mężu to Nowak… - powiedziała po polsku wbijając we mnie błękitne ślepia.
Oddech mi przyśpieszył, a łzy napłynęły do oczu. Jak ta kobieta ma prawo podawać się za moją matke?! No jak?!
- I co w związku z tym? – zapytałam po angielsku łamiącym mi się głosem
- Moje imię na polski brzmi Krystyna – dalej mówiła po polsku. – 19 lat temu, no nie pełne 19 2 maja będzie 19 urodziłam piękną córeczkę. Razem z moim mężem daliśmy jej na imię Janina, po babci. Była piękna i utalentowana. Kiedy miała 6 lat musiałam wyjechać do Walii na szkolenie, ponieważ byłam z wykształcenia chemikiem. Mieli nowe sprzęty, z którymi my musieliśmy się zapoznać. Tam poznałam Josha. Pochodził właśnie z Walii. Zakochałam się w nim. Nie mogłam wrócić do domu. Kochałam moją córeczkę, nie chciałam jej zostawiać, ale doszłam do wniosku, że lepiej jej będzie beze mnie. Ja bym dużo podróżowała i wtedy by cierpiała jeszcze bardziej wiedząc, że ja żyje, ale nie mam dla niej czasu. I tym bardziej, że odeszłam do innego. Ustaliliśmy z Janem, że powie Janinie, że w Walii odkryli u mnie raka i umarłam. Oczywiście potem się nią interesowałam i obserwowałam jej życie. W końcu już nie mogłam wytrzymać i ją znalazłam. – opowiedziała.
Miałam łzy w oczach, ale byłam wściekła. Jak ta kobieta mogła tak dotrzeć do mojej przeszłości?
- Bardzo interesująca historia – powiedziałam po angielsku przez zaciśnięte zęby
- Mam jeszcze coś – wyciągnęła z portfela 2 małe zdjęcia i mi je podała.
Na zdjęciu byłam ja chyba miałam wtedy jakieś pół roku, a na rękach trzymała mnie mama. Na drugim byliśmy wszyscy razem ja, mama i tata. Na tym drugim zdjęciu mam około 5-6 lat.
- Nie wiem skąd pani to ma, i jak pani tyle dowiedziała się o mojej przeszłości, ale to nie jest śmieszne. Co pani oczekiwała, że rzucę się pani w ramiona krzycząc mamo?! Jak w ogóle pani śmie opowiadać takie bzdury?! Moja mama nie żyje, rozumie pani N-I-E Ż-Y-J-E! - wykrzyczałam
- Rozumiem, że to dla ciebie ciężkie, i że twój tata nic ci nie powiedział, ale właśnie chciał cię chronić. Wiedział, że jestem złą matką i nie chciał, żebyś to zobaczyła. Wolał, abyś mnie dobrze zapamiętała. – kobieta dalej mówiła spokojnie
- Niech pani stąd wyjdzie i nigdy nie wraca! – krzyknęłam rozwścieczona. Podeszłam do drzwi i je otworzyłam.
Z kuchni wyszedł loczek.
- Kochanie co się stało? – zapytał
- Żegnam panią – powiedziałam do kobiety
- Ale Jadzia…
- Niech pani tak do mnie nie mówi! Żegnam!
Kobieta bez słowa wzięła torebkę i ruszyła do wyjścia. Zatrzymała się koło mnie i rzekła:
- Wielka szkoda, że mnie nie poznajesz córciu. To naprawdę ja, twoja mama. Jeśli się zastanowisz i dojdziesz do wniosku, że to ja, zadzwoń. Tu masz mój numer. Jeden telefon, a zaraz przyjadę. – dała mi karteczkę z numerem.
- Żegnam – odparłam szorstko
- Do widzenia Jane – pożegnała się ze łzami w oczach i wyszła.
OCZAMI HARREGO
Przygotowywałem w kuchni jakieś przekąski dla gościa Jane, gdy usłyszałem jak ona krzyczy. Wyszedłem z pomieszczenia i zobaczyłem wściekłą Jane przy otwartych drzwiach.
- Kochanie co się stało? – zapytałem. Blondwłosa zignorowała moje pytanie i zwróciła się do kobiety, żeby wyszła. Ta jeszcze coś powiedziała po polsku. Zrozumiałem tylko Jadziu, bo wiedziałem , że jest to zdrobnienie imienia Jane na polski. Moja dziewczyna jeszcze bardziej się zdenerwowała i powiedziała, żeby brunetka tak do niej nie mówiła i ponownie ją wyprosiła. Kobieta zabrała swoją torebkę i przy wyjściu powiedziała coś do Jane po polsku wręczając jej jakąś karteczkę, pożegnała się i wyszła. Blondynka zamknęła drzwi z hukiem. Jeszcze nigdy nie widziałem jej tak wściekłej.
- Kotku co się stało? Kim była tak kobieta? – zapytałem zszokowany
- Podawała się za moją nie żyjącą matkę. Jak ona w ogóle miała czelność tu przychodzić i ze mną rozmawiać na ten temat! I nie wiem skąd, ale znała całą historię mojej rodziny! Niech jeszcze raz tu przyjdzie, a wezwę policje! – krzyczała zdenerwowana. Po chwili usiadła i schowała twarz w dłoniach płacząc. Podszedłem do niej i ją przytuliłem.
- Czego ona chciała ode mnie? Pieniędzy? Żebym się powiesiła? No co? – płakała więcej
- Nie płacz kochanie. Może to naprawdę twoja mama? Nie wiem co ci powiedziała, ale powinnaś to przemyśleć – głaskałem ją po plecach dla uspokojenia.
Dziewczyna uwolniła się z mojego objęcia i zaczęła się zastanawiać.
- Może i masz rację? Miała takie zdjęcia, których nawet ja nie mam, ale również może to być dobry foto shop.
Zerwała się z kanapy i skierowała się do piwnicy. Szybkim krokiem ruszyłem za nią. Znalazła tam pudełko i otworzyła je. Niestety światło w piwnicy nie było za dobre, więc wróciliśmy do salonu. W pudełku znajdowały się zdjęcia z jej dzieciństwa. Zaczęła przyglądać się tym, na których znajdowała się jej mama. Kristen naprawdę wyglądała jak mama Jane. Tylko miała inny kolor włosów. Przyglądając się tym zdjęciom zauważyłem jeden szczegół.
- Jane zobacz – wręczyłem jej zdjęcie
- Co? – zapytała rozglądając się po zdjęciu
- Kristen miała nad lewą brwią taką bliznę, twoja mama też ją miała – pokazałem na bliznę
- Mogła ją zrobić u każdego dobrego charakterystyka. – odparła
- Jeden dowód o niczym nie świadczy, szukamy dalej – powiedziałem dalej przeglądając zdjęcia.
Po 2 godzinnym oglądaniu zdjęć, byliśmy pomiędzy. Mogła to być mama Jane, ale i jej świetny sobowtór.
- Nie mam już na to sił, jedźmy do szpitala sprawdzić jak tam Nialler – zaproponowała moja narzeczona.
- Dobrze, ale najpierw coś zjedzmy, bo nie wiem jak ty, ale ja strasznie zgłodniałem – zaśmiałem się.
- To ja zamówię pizzę! – zawołała i pobiegła po telefon. Po chwili z nim wróciła.
- To może zamówmy 4 i zawieźmy do szpitala. Wszyscy chętnie je zjedzą – powiedziałem.
- Dobry pomysł, to powiem, żeby zrobili, a my po nie podjedziemy – odpowiedziała i wybrała numer pizzerii.
Po 10 minutach byliśmy już w drodze. Jane wpatrywała się w drogę przed nami jak zahipnotyzowana.
- A co jak to naprawdę jest moja mama? Wszystko się zmieni… W końcu będziesz miał upierdliwą teściową – roześmiała się. Kochałem ten jej radosny śmiech. A ostatnio bardzo rzadko gościł on na jej twarzy.
- Nie każda teściowa musi być upierdliwa – zaśmiałem się
- Jak wyzdrowieje, to zdam prawo jazdy i pójdę na studia prawnicze – powiedziała
- Dlaczego akurat na prawnicze? O ile cię znam to nigdy nie chciałaś nim zostać. Ja kiedyś chciałem być prawnikiem i wyciągać ludzi z bagna – przypomniałem sobie czasy przed X-Factorem.
- No fakt, nigdy mnie to nie interesowało, ale jak sam się wpakujesz w bagno to ktoś musi ci tą sexi dupcie ratować – wybuchła śmiechem. Podjechałem pod pizzerię i wysiedliśmy z samochodu.
- Dlaczego moją, a może ktoś inny się wpakuje? Ale z tą sexi to miałaś rację – powiedziałem oglądając swój tyłek w szklanych drzwiach. Dziewczyna dała mi w niego klapsa po kryjomu i ze śmiechem dodała:
- Przestań wariacie, bo ludzie się gapią.
- A jak mi dajesz klapsa na ulicy to się nie gapią? – zapytałem ją na ucho podchodząc do lady z kasą.
- Nie, bo ja zrobiłam to dyskretnie – również odpowiedziała mi na ucho.
Wzięliśmy pizzę i prosto skierowaliśmy się do szpitala. Weszliśmy do pomieszczenia śmiejąc się i żartując. Wszyscy patrzyli się na nas jak na jakieś nie doroby.
- Co wam tak wesoło? – zapytał Lou dobierając się do pizzy
- A dlaczego mamy być smutni? – odpowiedziałem pytaniem rozdając pozostałe pizze
- Bo Niall leży w szpitalu? – odparł chamsko Zayn
- To, że będziemy nad nim płakać i się użalać nie pomoże mu, a chyba nie tylko ja, ale i wszyscy mają dość tej ponurej atmosfery – powiedziała Jane. Większość jej przytaknęła.
Od dwóch dni mogliśmy siedzieć u Nialla w sali, a nie na korytarzu.
Wszyscy wygodnie się rozsiedli i było tylko słychać mlaskanie.
- Wiesz co Niall żałuj, że nie jesz tej pizzy naprawdę dobra – odezwałem się nagle. Spojrzenia wszystkich spoczęły na mnie.
- Harry dobrze się czujesz? – zapytała Lilly
- No co? Kiedyś oglądałem Hausa sezon 7 i tak tam mówili, że to pomaga.
Nagle do pomieszczenia wparowała pielęgniarka.
- Co tu się dzieje? Dlaczego państwo tutaj jedzą? Nie wolno, wynocha mi z tym jedzeniem! – oburzyła się
- Proszę pani, niech pani nie panikuje nasz przyjaciel kochał pizze i dalej ją kocha i przynajmniej musi poczuć ten zapach. – powiedział spokojnie Liam. Poczęstowaliśmy pielęgniarkę jednym kawałkiem, ponieważ więcej nie chciała.
- Proszę panią czy to prawda, że jak mówi się do pacjenta, który jest w śpiączce to może szybciej się obudzić? – zapytała Jessica
- Mówienie do takich pacjentów jest wręcz priorytetem. Trzeba mówić co się dzieję, jaka pogoda i tak dalej. Nie gwarantuje to 100% wybudzenia się, ale czasem to pomaga.
- Ha! 7 sezonów doktora Hausa i mogę być lekarzem! – zaśmiałem sie
- Chyba rzeźnikiem! – zawołał Zayn.
Z powrotem między nami panowała dobra atmosfera. Wszyscy się śmiali i żartowali.
- Ej patrzcie! – krzyknęła Jessica przebijając się przez nasz śmiech. Patrzyła się na prawą dłoń Horana. Wszyscy podbiegli do łóżka. Niall lekko ruszał palcami prawej dłoni.
- To działa! – zawołał Lou
- Gadajcie do niego! – zachęciłem pozostałych.
- Dobra ja pierwsza! – zgłosiła się Jane.
- Przepuście ją – powiedział Liam.
Jane usiadła na stołeczku obok łóżka.
- Cześć Niall. – zaczęła mówić – Już wiemy, że nas słyszysz, więc wszystko ci opowiemy. Wszyscy się martwią twoim wypadkiem. Fani, dziennikarze stoją pod szpitalem z różnymi plakatami. Masz też dużo prezentów, maskotek, balonów i lizaków. Chłopaki zdążyli się już nimi poczęstować. Jesteś już prawie 5 dni w śpiączce i wszyscy czekają jak się obudzisz. Masz złamaną lewą nogę i 2 żebra, ale to pikuś. Musisz się szybko obudzić, bo Jessica zmizerniała. Mało je, pewnie z czego nie jesteś zadowolony, ale my w nią wpychamy jedzenie nawet siłą. Co by ci tu jeszcze powiedzieć… O z tej imprezy co na nią nie dotarłeś zostało dużo jedzenia i nie ma kto tego zjeść. Dzisiaj odwiedziła mnie kobieta, która podawała się za moją matkę, i nie wiem czy jej wierzyć, czy nie, bo może to być również oszustka chcąca zrobić jakiś rozgłos. No jak wiesz kupiliśmy pizze i bardzo nam przykro, że nie możesz ich spróbować, bo na serio były dobre. Więc widzisz musisz się obudzić, bo innego wyjścia nasz kochany blondasku nie masz. No i ten, to ja Jane mówiłam. – zakończyłam swój monolog.
Wszyscy oprócz Harrego patrzyli na mnie ze współczuciem.
- Co to za kobieta? – zapytała Lilly
- Zna moją całą przeszłość i ma takie zdjęcia, których ja nie mam i jeszcze ma taką bliznę jak moja mama – odparłam
- Dlaczego nam tego nie powiedziałaś? – zapytał Liam
- A co teraz robię? – zaśmiałam się.
- Patrzcie znowu tak robi – powiedziała Jess.
Wszyscy byli weseli, że jakieś postępy są.
NASTĘPNEGO DNIA
Zaczęłam żałować, że powiedziałam loczkowi, że jak wyzdrowieję, to chcę zdać prawo jazdy i nauczyć się jeździć samochodem. Tak mu na zależało na tym, żebym się nauczyła, że postanowił nauczyć mnie jeździć samochodem.
Wsiadłam od strony kierowcy, a Hazza na miejscu pasażera. Zapięłam pas i włożyłam kluczyk do stacyjki.
- Dobrze, teraz wyluzuj bieg, naciśnij sprzęgło i przekręć kluczyk – powiedział spokojnie
- Co mam zrobić? – zapytałam
- Wyluzuj bieg – powiedział i wziął moją dłoń. Położył na gałce i zaczął przechylać w prawo i lewo, aż bieg został wyluzowany. – Teraz naciśnij sprzęgło.
- Które to? – zapytała
- Pierwsze po lewej stronie – odpowiedział – Lewa noga zawsze na sprzęgle, a prawa obsługuje gaz i hamulec.
- Dobra, bieg jest, sprzęgło to teraz kluczyk. – powiedziałam i przekręciłam kluczyk. Silnik zaczął kręcić i po chwili zapalił.
- Teraz wciśnij sprzęgło i jedynkę – wskazał na skrzynie biegów.
Powoli przycisnęłam sprzęgło i zmieniłam bieg na jedynkę.
- Świetnie, a teraz lekko wciśnij gaz, to po prawej.
Po chwili samochód powoli ruszył uliczką. Jechałam 10 km/h.
- Możesz troszkę przyśpieszyć – zaproponował
- Wolę jechać tak powoli, niż kogoś zabić – odparłam przerażona
- No nie bój się, lekko – zachęcił. Przycisnęłam pedał gazu trochę mocniej, a samochód przyśpieszył.
- Teraz lekko zahamuj –powiedział.
Wcisnęłam hamulec i samochód gwałtownie się zatrzymał i zgasł.
- Boże zepsułam! Wiedziałam, że to nie dla mnie, wiedziałam! – zaczęłam panikować
- Jane, nic się nie stało, tylko zadusiłaś go, bo zapomniałem ci powiedzieć, żebyś jeszcze przycisnęła sprzęgło. – odparł spokojnie.
- A jakbym ci go zepsuła to co byś mi zrobił? – zapytałam
- Nic, dałbym do naprawy i miałbym jeszcze inne samochody – wzruszył ramionami
- Boże ja się zabije na takiej ulicy, a co dopiero na drodze – westchnęłam
- Nauczysz się jeszcze. No od nowa to samo. Bieg, sprzęgło i zapal.
Powtórzyłam czynności i dalej powoli ruszyłam uliczką. W końcu uliczka doszła do drogi głównej. Zapomniałam o tym pieprzonym sprzęgle i znowu zadusiłam samochód.
- Nic się nie stało. Teraz od nowa go zapal i zawróć – powiedział Styles
- Ja mam jeszcze zawracać? Nie, ja nie chce, zamieńmy się błagam cię!
- Jak chcesz się nauczyć, to musisz spróbować, no dalej – puścił do mnie oczko.
- Będzie co opowiadać Niallowi – westchnęłam i po raz 3 zapaliłam samochód. Z pomocą Hazzy wrzuciłam wsteczny i już sama przekręciłam kierownicę na maksa w prawą stronę i wcisnęłam leciutko gaz. Samochód zaczął cofać. W końcu dojechałam do krawężnika i zatrzymałam samochód. Dałam na jedynkę, a kierownicę przekręciłam w lewo. Jakoś w końcu się nakręciłam, a Harry pomógł mi tylko z nakierowywaniem mnie. Byłam z siebie dumna. Umiałam prowadzić samochód.
- I jak mi poszło? – zapytałam Stylesa
- Jak na pierwszy raz to nawet lepiej ode mnie – zaśmiał się
- To chyba dlatego, że miałam dobrego nauczyciela – pocałowałam go.
- No, a jak inaczej. – odparł i posłał mi promienny uśmiech.
******************************
Hahaha chyba za bardzo chciałam sie wam zrekompensować i napisałam 8 stron tego oto rozdziału haha Ale chyba będziecie zadowolone;) Jest tutaj ktoś kto lubi Little Mix? Ja je kocham (ale nie aż tak jak 1D) ale i tak kocham i mają mieć koncert w Polsce! Dowiedziałam sie o tym w szkole i tak skakałam jak pojebana haha No ten rozdział dość szybko napisałam był już gotowy w niedzielę, ale nie miałam u kogo dodać;)
Już kiedyś dawałam wam mojego aska i daje jeszcze raz jak by ktoś nie widział i chciałam wam powiedzieć, że jak chcecie to możecie zadawać pytania dotyczące mojego prywatnego życie, nie pogniewam sie i będę sie starała odpowiedzieć;)
http://ask.fm/Kindzia1D
Życzę wam miłych i romantycznych walentynek <3 No walentynki są we czwartek,ale nie wiem czy coś wtedy dodam;) No to chyba tyle, jak cholera sie rozpisałam;D
Pozdrawiam;P