ROZDZIAŁ 63

NASTĘPNEGO DNIA
OCZAMI ZAYNA
- Zayn! Wstawaj! Malik! Ruszaj tą dupe! Wstawaj!! – Usłyszałem wrzaski
- Pali się czy co… - podniosłem jedną powiekę i zobaczyłem Nialla stojącego nade mną
- Musisz mi pomóc! – ściągnął ze mnie kołdrę
- Niall masz 2 minuty, żeby uciec, albo 5, bo masz jeszcze szynę na nodze – odparłem zamykając oko i kładąc głowę z powrotem na poduszkę. Usłyszałem kuśtykanie blondyna. Na mojej twarzy wylądowało coś mokrego i lodowatego.
- Ja pierdole!! – rozdarłem się na całego podnosząc się do pozycji siedzącej – Pojebało cie?!
- Musisz mi pomóc. Mam nogę w gipsie – powiedział spokojnie
- To musisz mnie od razu lać lodowatą wodą? – podniosłem jedna brew
- Nawet ci kołdrę ściągnąłem, jak bym cie nie oblał to byś nie wstał.
- No dobrze, w czym mam ci pomóc? – zapytałem
- Podaj mi papier toaletowy z tej szafki w łazience ona jest tak wysoko – zaczął kuśtykać z kulą do wyjścia
- I tylko to? – zapytałem z niedowierzaniem
- No musze z potrzebą – krzyknął z korytarza – Więc może byś się trochę pośpieszył!
- Idę, idę – leniwie wstałem i poszedłem w ślady blondasa – Tak normalnie to bym cie zabił za taką błahostkę, ale stęskniłem się za tobą – przytuliłem go
- Już wam więcej nie zrobię takiego kawału, obiecuję – położył prawą ręke na sercu
- Trzymaj tą kulę, bo zaraz będziesz na ziemi leżał
- Oj tam, raczej siedział na kiblu - uśmiechnął sie
- No masz ten papier, bo zaraz się w gacie zesrasz – zaśmiałem się
- To ty byś je prał! – zawołał za mną
- Tsa, ja bym prał… - zaśmiałem się.
Poszedłem do swojego pokoju. Stwierdziłem, że na pewno już nie zasnę, więc postanowiłem zrobić jakieś śniadanie. Ubrałem jakieś dresy, jakąś koszulkę i zszedłem do kuchni.
OCZAMI HARREGO
Rano od razu pojechałem do Jane. Nie chciałem, żeby sama siedziała w tym szpitalu. Po drodze zahaczyłem o warzywniak, żeby jej jakieś owoce kupić. Teraz musi się zdrowo odżywiać. Wybrałem parę owoców które lubi i prosto skierowałem się do szpitala.
Wszedłem do budynku i od razu skierowałem się do sali, w której ona leżała. Lekko zapukałem o framugę drzwi mówiąc:
- Puk, puk. Można? – uśmiechałem się
- Hej kotku – na mój widok szeroko się uśmiechnęła, ale coś z nią było nie tak. Wyglądała inaczej niż wczoraj, gorzej.
- Jak się czujesz? – zapytałem podchodząc do niej i całując ją w czoło
- Nawet – blado się uśmiechnęła
- Tu masz owoce, ja zaraz wracam tylko lekarza zapytam, dobrze? – spojrzałem na nią
- No jasne – uśmiechnęła się.
Wyszedłem w pomieszczenia i skierowałem się do pokoju lekarzy.
- Dzień dobry panie doktorze – przywitałem się
- O dzień dobry Harry. –odparł
- Co się dzieję z Jane? Jakaś blada jest i słabo wygląda – powiedziałem zmartwiony
- Posłuchaj, jej serce jest trochę słabe. Ma jak na razie za duże obciążenie. Najpierw leki, potem operacja i dziecko. Ale dajemy leki wspomagające i wszystko za niedługo powinno wrócić do normy.
- Powinno? – zapytałem
- Tak, a jeśli dalej tak będzie, to będziemy musieli ją podpiąć do specjalnych urządzeń – odparł
- Dobrze – powiedziałem cicho i odszedłem. Wróciłem do Jane. Usiadłem przy niej i przyglądałem się jak zajada jabłko.
- I co ci lekarz powiedział? – zapytała z pełną buzią
- To chwilowe osłabienie, ale za nie długo wszystko wróci do normy – uśmiechnąłem się. Bałem się o nią. Bałem się, że o jednak coś poważniejszego będzie.
- Harry powoli trzeba zajmować się ślubem. Wiem, że to nie będzie ogromne i huczne wesele na 500 osób, ale jakiś obiad czy coś musi być – powiedziała
- No tak. A co z suknią ślubną dla ciebie? – zapytałem
- Nic, obojętna jaka będzie to będzie, ważne, że ty tam będziesz – promiennie się do mnie uśmiechnęła
- To obiadem ja się zajmę, dobrze?
- Jak chcesz, ale ja to muszę nadzorować – pogroziła mi palcem – O mój Boże! Harry musimy powiadomić twoją rodzinę!
- Spokojnie, jeszcze jest trochę czasu – uspokoiłem ją
- Ile? Miesiąc, dwa? To mało czasu…
- Dużo, dużo – zaśmiałem się.
Nagle usłyszałem pukanie za sobą. Odwróciłem w tamtą stronę głowę i zobaczyłem Kristen.
- Dzień dobry – powiedziała niepewnie
- Co ty tutaj robisz? – zapytała już zdenerwowana niebieskooka
- Zobaczyłam w telewizji, że jesteś w szpitalu… - odparła
- I co cie to obchodzi? Co? Znowu przyszłaś po moją kase?! – oburzyła się Jane
- Nie denerwuj się kochanie, pamiętasz? Nie możesz się denerwować – szepnąłem jej na ucho, aby ją uspokoić
- Pamiętam – odparła już troszkę spokojniejsza
- Ja z nią porozmawiam – wstałem i podszedłem do kobiety – Możemy porozmawiać na korytarzu?
- Oczywiście – zgodziła się.
- Jane nie może się teraz denerwować, więc wolałbym, żeby pani tutaj nie przychodziła – powiedziałem prosto z mostu
- Ale ja nie chcę jej denerwować. Wiem, że ją zraniłam, i że ona teraz nie chce mnie widzieć na oczy, ale ja jestem jej matką. Urodziłam ją i chciałabym wiedzieć co się w jej życiu dzieje.
- To gdzie pani była przez te wszystkie lata kiedy była jej pani najbardziej potrzebna? Teraz t ona sobie świetnie daję radę bez pani – powiedziałem
- Harry nie rób mi tego nie zabieraj mi mojej jedynej córki – miała łzy w oczach
- Przykro mi, ale to sama pani się przyczyniła do tego, że ona nie chce pani nazywać swoją matką.
- Ale ja wtedy nie byłam gotowa! Byłam za młoda na dziecko! Ona wysysała ze mnie życie! Moją młodość!
- To lepiej zabierz tą swoją młodość i już tu nie przychodź. Jane nie chce cię już widzieć. Dla niej już nie istniejesz. Żegnam. – powiedziałem i wyminąłem kobietę
- Jak możesz? Jeśli moja córka będzie przez ciebie cierpieć, to… - nie pozwoliłem jej dokończyć
- Jak na razie to więcej cierpiała przez ciebie – powiedziałem i wróciłem do Jane.
- Poszła sobie? – zapytała
- Tak. Już więcej tutaj nie przyjdzie – pocałowałem jej dłoń
- Po co ona tutaj przyszła?
- Nie ważne. Nie denerwuj się już.
************************
A oto rozdział 63;) OMG już 63! Te cyferki to lecą i lecą haha;) Mam nadzieję, że wam sie podoba;D No i to chyba tyle;D Pozdrawiam;P
TT: https://twitter.com/kinga_fuck_it