EPILOG

NASTĘPNEGO DNIA
Jak to miałem z normą, rano pojechałem do Jane. Jeszcze wczoraj się umówiłem, że z po południu pojadę z Lou do Urzędu Stanu Cywilnego, żeby zobaczyć czy są jakieś wolne daty w najbliższym czasie, abyśmy mogli się pobrać.
Zapukałem lekko w uchylone drzwi.
- Cześć kwiatuszku – z uśmiechem wszedłem do pomieszczenia. Jane leżała podpięta do różnych aparatur. Była blada jak ściana i ewidentnie słaba.
- Cześć kocie – wymusiła na swych wargach uśmiech
- Co to jest? – zapytałem zaniepokojony wskazując na aparaturę
- A takie tam. Mówili, że to musi być – odparła z lekką chrypką
- Ale jak to musi być? Po co? – zapytałem, ale wiedziałem już jakiej się odpowiedzi spodziewać
- No, coś tam z sercem mam – odparła spokojnie. Zaczęła się przesuwać na drugi koniec łóżka. Ręką poklepała miejsce wolne zachęcając mnie, żebym położył się koło niej. Zrobiłem co chciała. Delikatnie się położyłem koło niej. Dziewczyna położyła zabandażowaną głowę na moim torsie, a swoją dłoń wplotła w moją.
- Harry… - zaczęła mówić
- Tak? – zapytałem masując jej dłoń
- Chciałabym, żebyś coś dla mnie zrobił.
- Dla ciebie wszystko – odparłem
- Chcę, żebyś sobie kogoś znalazł jak mnie już nie będzie… - zaczęła
- Nie… Dlaczego to robisz już drugi raz? Dlaczego się ze mną żegnasz? Wszystko będzie dobrze, za niedługo będziemy rodzicami, weźmiemy ślub i nasze życie będzie idealne – broniłem się. Nie chciałem, żeby ona coś takiego mówiła
- Wiesz, już rozumiem to, że ktoś czuję potrzebę pożegnania się… Harry sam widzisz, że nie jest za dobrze ze mną, więc proszę cie wysłuchaj co mam ci do powiedzenia. Jak już ci mówiłam, chcę, żebyś ułożył sobie życie na nowo jak mnie nie będzie. Nie chcę, żebyś był w żałobie. Wiem, że będziesz szczęśliwy. Znajdziesz sobie kogoś, ożenisz się i założysz rodzinę. Nie ważne czy to za rok, dwa czy za 10 lat. Ale też nie zapomnij o mnie. Wspomnij kiedyś o tej nieszczęsnej Jane, która bezgranicznie cię kochała. Obiecaj mi to – skończyła mówić i lekko odchyliła głowę, aby spojrzeć na mnie. Miałem łzy w oczach. Dziewczyna dokładnie lustrowała każdy kawałek mojej twarzy, ze skupieniem.
- Obiecuję ci.– powiedziałem i delikatnie ją pocałowałem - Zawsze będziesz w moim sercu.
- Kocham cię.
- Ja ciebie też.
Objąłem ją i razem tak leżeliśmy. Nie liczyłem czasu, po prostu chciałem być z nią jak najdłużej. Objąć ją i nigdy jej nie puszczać.
Nie wiem ile już tak leżeliśmy. Poczułem jak uścisk Jane zaczyna się rozluźniać. Aparatura koło niej zaczęła szybciej piszczeć.
- Jane – powiedziałem lekko potrząsając jej dłoń. Bez reakcji – Jane – powtórzyłem.
Do moich oczy zaczęły napływać łzy. Delikatnie wziąłem jej głowę i zsunąłem z mojego torsu na poduszkę. Wstałem. Dziewczyna miała zamknięte oczy.
- Jane, kotku obudź się – powiedziałem łamiący się głosem delikatnie potrząsając jej dłoń. Aparatura zaczęła wyć na całego. Do pomieszczenia wparowali lekarze i pielęgniarki. Odsunęli mnie od łóżka ukochanej.
- Róbcie coś ona musi żyć! – wykrzyczałem przez łzy – Jane! Obudź się! Nie zostawiaj mnie!
Płakałem. Nie wiedziałem co się dzieję. Chciałem, żeby to był sen. Żebym się obudził cały spocony, ale żeby koło mnie leżała Jane. Żeby się przebudziła, pocałowała mnie i zapewniła, że to tylko koszmar…
Poczułem jak ktoś chwyta mnie za rękę i wyprowadza z pomieszczenia. Był to Louis. Nie wiem skąd on się tutaj wziął, ale byłem mu wdzięczny, że jest. Mocno się wtuliłem w niego i zacząłem płakać.
- Louis… - wyszeptałem - Straciłem ich. Ich oboje! – płakałem jeszcze więcej .
Przyjaciel mocno mnie przytulał. Właśnie tego teraz mi trzeba. Po stracie najważniejszej osoby, potrzebowałem się w kogoś wtulić. Wypłakać. Przez moją głowę przedzierały mi się obrazy z moją kochaną blondyneczką w roli głównej. Kiedy uśmiechała się do mnie radośnie, a następnie całowała delikatnie. Gdy kręciłem się z nią w ramionach, a ona śmiała się głośno i piszczała razem ze mną. Łaskotki, które były na nią skuteczną bronią. Chwila gdy pierwszy raz spojrzałem w jej piękne oczy. Moment gdy zgodziła się zostać moją żoną. Nasz pierwszy raz i pocałunek. Jej uśmiech, który był zarezerwowany wyłącznie dla mnie. Chwila gdy pierwszy raz powiedziała „Kocham Cię”. Wszystkie magiczne chwile. Najpiękniejsze chwile w życiu. Z nią przy mym boku. Moją kochaną Jane. Nie umiałem się pozbierać, nie po jej… nie stop, po ICH śmierci. Jej i mojego kochanego dziecka, nawet nie znałem płci…
Dzień pogrzebu nadszedł zadziwiająco szybko, zbyt szybko. Łzy leciały po moim policzku, nawet nie starałem się ich powstrzymywać. Nic by to nie dało… Cmentarz pustoszał coraz bardziej, w końcu zostałem sam. Już nie musiałem kryć swojej słabości. Padłem na kolana przed pomnikiem, objąłem go rękoma , a łzy bezlitośnie spływały. Dałem upust emocjom… ten ostatni raz. Wstałem z klęczek i otarłem rękawem marynarki łzy. Delikatnie dotknąłem opuszkami palców pomnika. Obiecałem coś i obietnicy dotrzymam. Dla Ciebie. Dla mojej Jane.
***
Szedłem po zielonym trawniku, w kierunku jednego, konkretnego miejsca. Pomnika, jednej konkretnej osoby. Stałem tam i patrzyłem, po tylu latach, w końcu postanowiłem odwiedzić jej grób. Tak jak ostatnim razem dotknąłem opuszkami palców marmuru. Przyjrzałem się napisowi.
Jane i Darcy/Tom
Nowak - Styles
Zm. 5 listopad 2013 r.
„Wierzę, że zawsze będziecie przymnie. Kocham Was.”
Uśmiechnąłem się lekko i przykucnąłem przed nagrobkiem.
- Witaj Kochanie. W końcu raczyłem przyjść po siedmiu latach, co? – zaśmiałem się delikatnie. – Przepraszam, że tyle to trwało, ale wiedziałem, że jeśli będę tu przychodził, to trudniej będzie mi dotrzymać danej Ci obietnicy. Tak, dotrzymałem jej, chodź naprawdę ciężko mi było… Zrobiłem to. Dla Ciebie. Wiesz mam żonę, jesteśmy małżeństwem od trzech lat! Mamy córeczkę, ma dwa latka, jest taka malutka i podobna do Nathalii, tak właśnie nazywa się moja żona! Nie mieliśmy kłopotów z imieniem, Nathi zgodziła się bez wahania. Jane, tak ją nazwaliśmy. Malutka Jane. Po Tobie wiesz? Dotrzymałem obietnicy. Będę Cię kochać do końca. Zawsze będziesz moją pierwszą i największą miłością. Zawsze będziesz, kochanie.
Wstałem i położyłem pod nagrobkiem kwiat. Różę. Kwiat, który tak kochała. Pocałowałem delikatnie nagrobek i odwróciłem się w stronę drogi powrotnej gdy ujrzałem coś dziwnego. W cieniu ogromnego dęba stałą osoba. Tak podobna… Jane. Patrzyła na mnie z uśmiechem. Spojrzałem zjawie w oczy, wyrażały dumę i szczęście. Nagle jej usta zaczęły się ruszać. Czytałem z ruchu jej warg. „Dziękuję”. Zniknęła. Rozglądałem się. Nie było jej. Ale wiedziałem, że to nie koniec. To był początek, nowy początek z Nathalii i malutką Jane.

********************************************
Takk to już koniec... Przywiązałam sie do tego bloga, bo prowadzę go rok! Więc... cholera nie wiem co tu napisać. Jest mi cholernie szkoda, bo na serio kocham tego bloga i was! Wiem, że nieraz robiłam błędy ortograficzne, literówki, i że niektóre sceny wychodziły sztucznie, ponieważ nie umiałam sie w nich znaleźć, a wy mimowolnie czytaliście to i wiernie czekaliście na kolejne rozdziały;D Chciałam podziękować mojej ukochanej Angi za pomoc! Nieraz mi pomagała gdy np. miałam szlaban. Pomogła mi też w napisaniu tego epilogu, ponieważ ja sie rozryczałam i to wszystko wyglądało by jak by wyglądało bez niej;D Kończę to, ponieważ trochę za dużo jest już tych rozdziałów. Potem było by to jeszcze bardziej smętne. Cholera ryczę... Czuję jak bym zabijała jakąś cząstkę siebie, ponieważ Jane miała parę moich cech.
Nie wiem czy jeszcze będę pisała jakieś opowiadanie, czy wpadnie mi jakiś w miarę sensowny pomysł do głowy. Na pewno zrobię sobie trochę przerwę. Jeśli będzie nowe opowiadanie to Was poinformuję;D Tak szykowałam tą "przemowę" a mało co napisałam... No cóż jeszcze raz BARDZO Wam dziękuję za wszystko;)
PS: jeśli chcecie możecie do mnie pisać dalej na GG lub na Twitterze;)
Kocham Was!!!!!!!